Oğlumun hem annesiyim hem de babası

Oğullarıyla maça giden, dertleşen, ilk cinsellik bilgilerini anlatan; kısacası hem anne hem babalık yapan dört kadınla yaşadıklarını paylaştık. Prof. Dr. Bengi Semerci ise bir psikolog olarak bu iki kişilik dünyaları yorumladı.


Neval Ay (31) Bankacı
Atakan Sönmez (5)

"Baba kavramını aşılamak zor oldu ama başardık"
Atakan 2,5 aylık bebekken boşanıp, babamın evine yerleştim. Şimdi de üst katımda babam oturuyor. İlk ayrılık kararı aldığımda oğlumu tek başıma büyütmek korkutucu geldi elbette... Atakan'ı işe giderken kreşe bırakıyorum! İşime dört elle sarıldım. 1 yıl içinde 2 kere terfi ettim. İş yerim Gebze'de ve günde gidiş-dönüş 4 saatim yollarda geçiyor. Psikolojik olarak yüküm ağır. Arkadaşlarıma ancak babasına gittiği zaman gidebiliyorum! Atakan çok küçükken ayrıldığımız için babasıyla birlikte hiç yaşamadı. Baba kavramı yoktu yani oğlumda. Bir yaşından sonra düzenli olarak babasını görmeye başladı. Şu an ise babası 2 haftada bir yatıya alıyor. Çocuğa bu durumu anlatmak çok zor; çünkü pat diye "bu senin baban" durumu olmamalıydı. Bir şeyleri algılamaya başladığı yaşlardan beri durumumuzu anlattım. İlerisi için korkularım var tabii. Mesela önümüzdeki yıl okula başlayacak, hangi okul olmalı gibi sorularım var. İnternetten, uzmanlardan destek alıyorum hep.
Tekrar evlenmeyeceğim demem. Oğlum büyüyünce yalnız bir insan olarak ölmek istemem çünkü. En zor kısmı duygusal kısmı. Evdesiniz bir şey oluyor, babası da bunu görseydi keşke, diyorum.

Uzman görüŞü:
Anne baba ayrı bile olsalar, doğru tutumlarla çocuğun sağlıklı yetişmesi mümkündür. Bir yıl babayı görememesi, babanın aniden yaşamına girmesi bir çocuğa zor anlatılacak bir durum olmasına karşın yaşı küçük olduğu zaman daha kolay adapte olur. Annenin tüm yaşamını çocuğa bağlaması sakıncalıdır. Yaşamına kimseyi sokmadan kendisini çocuğa adayan anne, aynı şeyi çocuktan bekleyebilir

Aynur Yücel (44) Çocuk bakıcısı
Kansu Acar (27) Özel şoför
TarIk Acar (25) Satış temsilcisi

Boşandığımızda Kansu 17, Tarık da 15 yaşındaydı. Bense 32 yaşında bir kadın. Babası varken de ben büyütüyordum oğullarımı. Babaları kaça gittiklerini bile bilmezdi. Evle alakası olan bir insan değildi. Nafaka da istemedim zaten. Çalışan bir kadın değildim, ama buna rağmen güvendim kendime. Zaten evliliğim sırasında da dönem dönem çalışmak zorunda kaldım. Ama baktım ben çalıştığımda eski eşim eve para getirmiyor, ilgisiz. Çocuklarım babaları varken özgür değillerdi. Evde uzanmaları bile yasaktı. Sonuçta ayrıldım ve tezgahtarlık, sekreterlik, pazarlamacılık gibi çeşitli işler yaptım. Şu anda da bakıcılık yapıyorum. Boşandığımız yıl 2 ayda bir gördüler babalarını. Ancak sonra babaları evlendi ve görüşmeler azaldı. Şu an üçüncü evliliğini yaptı eski eşim. Nişan, askerlik gibi özel günlerimizde çağrınca geliyor ancak. İki tane erkek büyütmek korkutucu geliyor kulağa, ama oğullarımın çok büyük desteği oldu bana. "Bizim babamız yok, annemiz bizim her şeyimiz" diye düşündüler ve beni hiç üzmediler. Her şeyi beraber yaptık, gezdik, dertleştik, maddi nedenlerle maçlara gidemedik ama antremanlara gittik. Cinsel konularda ise daha yüzeysel bir şekilde anlattım her şeyi. Eniştemizden rica ettim, o konuştu oğullarımla. Teyzelerinden utanmazlar, onunla da paylaştılar.
TarIk: Babamın örnek alacağım çok şeyini göremedim. Olumsuz davranışlar gördüm hep. Babamın olmaması artı oldu yani. Erken olgunlaştık. Özlemini tabii ki hissettik, ama bunu kabullendik.
Kansu: Babam olmadan daha huzurlu olduk. Baba olarak da annemi gördüm. Annemin yaşının genç olması da avantajdı tabii. Kızgınlık var babaya. Çünkü eksikliğini hissettirdi bize. Arkadaşlarım "Geçen gün babamla maça gittik" dediklerinde, bir eksiklik oluyor elbette ki.

Uzman görüŞü:
Babanın ev içinde olması çocuğun özdeşimi için yeterli değildir. Evin içinde ama ilgisiz, sevgi göstermeyen, şiddet uygulayan ya da etkisiz bir baba da bir anlamda yoktur ya da kötü bir özdeşim modelidir. Ergenlik döneminde olan ayrılıklarda erkek çocuklarda davranış bozuklukları olabilir. Ama evden giden baba figürü olumlu değilse, anne olayı iyi ele almışsa, özdeşimini de yapmış olan çocuk kolay atlatabilir. Erken yaşta sorumluluk almak, bir anlamda evde babanın görevini üstlenmek sorun olabilir.

HÜLYA DURMAZ (33) Yayınevi sahibi
MURATHAN YILMAZ (8)

"Ben de oğlum da evlenmeyeceğiz"
Boşandığımda Murathan bir buçuk yaşındaydı. Ailemin evine geri döndüm. Sonrasında evlenmeyi hiç düşünmedim. Ne de olsa bir insan bir hatayı bir kere yapar! Zaten işim de evliliğe çok müsait değil. Kaldı ki oğlumun sevgisi o kadar büyük ki hayatımı tümüyle dolduruyor. Benim sahiplenici bir yapım var, oğlum da beni aynı şekilde! Dolayısıyla tek başına büyütmek problem değil. Maddi bir desteğim yok, istemiyorum da. Hayatımın en büyük lüksü, işe geç gelmem ve Murathan'la beraber kahvaltı etmemiz. Oğlum bir ara hayatıma birinin gireceğinden korkuyordu. Biz de şöyle bir anlaşma yaptık. Ben düşünmüyorum sen de düşünme, dedim. Cinsellikle ilgili sorular bu aralar fazlalaştı. Elimden geldiğince yanıtlıyorum... Oğlum geçenlerde bana "Sen hem annem hem de babamsın" dedi. Demek ki fiziki olarak olmasa bile bir baba figürüne ihtiyaç var. Olması gereken bir figür! İhtiyaç değil, ama figür. Ancak dedesiyle yaşadığımız için bu anlamda çok sıkıntısı yok bence.

Uzman görüŞü:
Bir çocuğun gelişimi için baba önemlidir. Ayrı olmaları değil, çocukla ilişkinin ayarlanması önemli olan! Cinsellikten konuşma gibi bazı şeyleri erkekle paylaşması erkek çocuğun gelişimi için daha sağlıklıdır. Annenin kendi için evlenmediğini düşünmek, evliliğe karşı olumsuz duygular gelişmesine sebep olur. Anneyi terk etmeme adına kendi yaşamından vazgeçmeyle de sonuçlanabilir.